Starożytna Grecja

Epoka mykeńska.

Tuż po 1600 kultura minojska zaczęła oddziaływać na Grecję kontynentalną, gdzie właśnie kształtowała się pierwsza rdzennie grecka kultura zwana mykeńską (od Myken, jej najważniejszego ośrodka). Około 1450 Mykeńczycy najechali i zasiedlili Kretę, wciągając ją w obręb świata greckiego.

Ciemne Wieki.

Cywilizacja mykeńska załamała się w niejasnych okolicznościach po 1200, pałace uległy zniszczeniu, znikło pismo, zubożała kultura materialna. Okres między 1100 a 800 określa się w związku z tym mianem Ciemnych Wieków.

Epoka archaiczna.

Zapewne jeszcze w okresie Ciemnych Wieków rozpoczął się proces, który w VIII w. doprowadził do okrzepnięcia nowej formy politycznej: miasta-państwa (gr. polis, l.mn. poleis), które określiło charakter greckiej cywilizacji po schyłek starożytności. Mieszkańcy poszczególnych rejonów zaczęli koncentrować się wokół jednego ośrodka miejskiego (synojkizm).

Epoka klasyczna.

Najważniejszym zjawiskiem pięćdziesięciolecia (gr. Pentekontaetia) po wojnach perskich był wzrost potęgi Aten. Związek Morski bardzo szybko stał się narzędziem ateńskiej polityki imperialnej, a próby wystąpienia poszczególnych członków były brutalnie tłumione (Naksos ok. 467, Thasos 465, Samos 440).

Epoka hellenistyczna

W wyniku wyprawy Aleksandra Macedońskiego cywilizacja grecka rozszerzyła się na Azję Mniejszą, Bliski Wschód, Iran i Egipt. Niespodziewana śmierć króla wywołała natychmiast całą serię zbrojnych konfliktów na całym tym obszarze. Jako pierwsi wystąpili Grecy, wśród których śmierć Aleksandra rozbudziła nadzieje na odzyskanie niezależności.

mezopotamia